وقتی شاعری خاموش می‌شود، واژگان یتیم می‌شوند، زمزمه‌ی زیبایی در گلوی عشق می‌خشکد و بامدادان آفرینش، غبار آلود می‌گردد.
وقتی شاعری می‌میرد، الهه‌ی شعر به ماتم می‌نشیند و خاوران، میلاد خورشید را از یاد می‌برد.
وقتی شاعری می‌میرد چه دشوار لحظه‌ای است که خبر جانسوز خاموشی او را در می‌یابی...
امیرهوشنگ ابتهاج ۱۳۰۶-۱۴۰۱
نگران نباش؛
این همه درد از دوری تو نیست
"من" خیلی عاشقت شده‌ام...
+افشین صالحی
قیصر امین پور
آنجا
دِرَختي دارَم بَرگريز
كَز شَبان
سِتـاره‌ها را مي‌گِريَد و
اَز روزان
خورشيد را
هَميشه دَر پاييــز
دِرَختي دارَم!
+وبلاگم چهار سالش تموم شُد!
او زِ من رنجیده است
آن دو چَشمِ نکته بینُ نکته گیر
در من آخر نکته ای بد دیده است!
من چه می دانم که او
با چه مقیاسی مرا سنجیده است!
من همان هستم که بودم، شاید او
چون مرا دیوانه ی خود دیده است
بی وفایی می کند بلکه من
دور از دیدارِ او عاقل شوم!
او نمی داند که من ، دوست می دارم جنونِ عشق را
من نمی خواهم که حتا لحظه ای
لحظه ای از یادِ او غافل شوم!
+فروغ فرخزاد